وقتی صحبت از عید نوروز می شود اولین چیزی که به ذهن ما می آید تلاش و تکاپو و بدوبدوهای بی امانی است که انگار ساعات و لحظه های پایان سال به جانمان می اندازند و اضطراب کهنه بودن لباسمان و قدیمی شدن وسایل منزلمان و تکراری شدن مسافرت عید سال پیش و غیره و غیره هم که بخش اجتناب ناپذیر حال و هوای این روزهاست.

وقتی صحبت از عید نوروز می شود اولین چیزی که به ذهن ما می آید تلاش و تکاپو و بدوبدوهای بی امانی است که انگار ساعات و لحظه های پایان سال به جانمان می اندازند و اضطراب کهنه بودن لباسمان و قدیمی شدن وسایل منزلمان و تکراری شدن مسافرت عید سال پیش و غیره و غیره هم که بخش اجتناب ناپذیر حال و هوای این روزهاست.
خرید شب عید بیش از اینکه نامش خرید و تأمین مایحتاج باشد، صحنه عرض اندامی است برای دارایی هایمان و حتی گاهی دارایی نه، بلکه آنچه دلمان می خواهد داشته باشیم و نداریم...
تأمین حداقل های موردنیاز ایام نوروز تقریباً از عهده بیشتر افراد برمی آید و اگر کمی ساده زیستی و کنار گذاشتن تعارفات را در پیش بگیریم شاید بتوان گفت مشکل خاصی برای گذراندن این روزها پیش نمی آید ولی حقیقتاً بسیاری از مسائلی که شیرینی ایام نوروز را به کاممان تلخ می کند ناشی از یک تفکر ویرانگر است. تفکری که گریبان گیر بسیاری از خانواده ها شده و گاهاً پدر یک خانواده را مجبور به کار و تلاش مضاعف و احتمالاً غیرمتعارف برای تأمین نیازهای غیرضروری و تجملی می کند.
چراکه حال و هوای نوروزهای الآن خیلی شباهتی به سال های قبل ندارد و گرمی و حلاوتش را رودروایسی ها و چشم و هم چشمی های بی دلیل گرفته است و از عید برایمان فقط عمل به یک سنت به سبک مدرن و بی روح به جا مانده است و چه بی انصافی بزرگی در حق کودکان امروزمان می شود که نه مثل ما بزرگ ترها طعم شیرین عید دهه های قبل را چشیده اند و نه امروز بهره ای از یک سنت دیرینه و پرهیجان و پر شور می برند و حس و حالشان در میانه راهی که پدر و مادرهایشان خود را مجبور به پیمودنش کرده اند گم می شود و تجربه لحظه های شیرین این چنینی را از دست می دهند. این ها که می گویم همه اش غمی سنگین بر دل است و جان از وجودش در اندوه...
احتمالاً بارها و بارها شنیده ایم که خانه تکانی دل بسیار بهتر و باارزش تر از خانه تکانی محل زندگی مان است ولی هیچ گاه به آن فکر کرده ایم که خانه تکانی دل یعنی چه؟ اصلاً دل مگر نیاز به خانه تکانی دارد؟
بله آن زمانی که زنگار حسد و طمع و حرص و آز بر آیینه دلمان بنشیند و آنچه داریم قرار باشد برایمان کسب موقعیت و افتخار و عزت کند، آنگاه نیاز به این خانه تکانی هم هست و چقدر خوب می توان صفای دل ها را در چنین مراسمی با سبک برگزاری مراسم نوروز و پذیرایی ها و ... به چشم دید و لذت برد.

چرا که همین چشم و هم چشمی ها فاصله بین خانواده ها و اقوام را بیشتر می کند و اضطراب چگونه بودن در این ایام جای خالی برای لذت بردن نمی گذارد و بدتر از همه اینها فشار و استرسی است که عمدتا پدران متحمل می شوند برای تامین کمبودهای گاهاً غیر ضروری.
فشاری که او را مجبور می کند دو تا سه شیفت کار کند و به شغل دوم و سوم رو بیاورد. شغل هایی که شاید خیلی هم متعارف و منطبق با عرف و حتی قانون هم نباشند و صرفا توجیه تامین مالی ضامن این گونه مشاغل است.
مشاغلی که وقتی برای خرید به بازارها می رویم گوشه ای از آن را می بینیم که کالاهایی مشابه آنچه در فروشگاه ها عرضه می شود در کنار خیابان  و نزد دست فروشان با قیمت بسیار ارزان تر وجود دارد و این امر شائبه غیر قانونی بودن ورود این کالاها به کشور و کیفیت پایین و مواد اولیه مضر .... را به ذهن متبادر می سازد.
البته از همه اینها هم که بگذریم نقش دولت به عنوان متولی امر معاش مردم هم بسیار پر رنگ است و اگر بازار کالاها در ایام عید دارای تعادل در قیمت و عرضه به موقع نباشند و نظارت کافی روی قیمت ها نباشد و آنچه دولت به عنوان بهای هر کالا برای آن در نظر می گیرد مطابق با قدرت خرید مردم و نرخ تورم نباشد، آن وقت این نوسان و عدم تعادل در سطح قیمت ها با قدرت خرید،  باعث ایجاد فشاری مضاعف بر قشر ضعیف و کم درآمد می شود؛ چیزی که تقریبا هرساله با آن مواجه هستیم.
به هر حال اینکه ما مردم را تشویق به ساده زیستی کنیم ولی در  عمل با عرضه کالاهای پر زرق و برق و گران قیمتی که کمتر کسی توان مقابله با آن را دارد، هوس خرید را به جانشان بیندازیم، امری غیرمنطقی و غیر منصفانه  است. تا زمانی که توان مالی مردم در یک جامعه در مقایسه با هم اختلافی از زمین تا آسمان داشته باشد همیشه خریدهای مناسبتی بهانه ای می شود برای برجسته شدن این اختلاف طبقاتی و به دنبال آن هزاران معضل اجتماعی که شاید باز هم همچون گذشته کودکان بیشترین قربانیان این بی عدالتی ها باشند.